„ Niepewność. Zakochany Mickiewicz”- nowy film Waldemara Szarka o młodzieńczej miłości naszego wieszcza narodowego- miały już okazję obejrzeć dwie klasy z wareckiego LO- 2a i 2c. Ponieważ dzieła Mickiewicza to aktualnie omawiany materiał lekturowy w tych klasach, bardzo szybko zdecydowaliśmy się skorzystać z szansy w Grójeckim Ośrodku Kultury.
Opiekunami wycieczki byli p. Teresa Ciak, Mariola Rękawik i Agnieszka Rudnicka. W rolę genialnego artysty wcielił się Nikodem Rozbicki, a jego ukochaną Marylę Wereszczakównę zagrała powabna Aleksandra Piotrowska. Dużo by można mówić o kreacjach aktorów. Choć to wątek biograficzny dotyczący wczesnych lat młodości Mickiewicza, jeszcze przed napisaniem jego najpiękniejszych dzieł (dopiero narastało w nim natchnienie), a akcja toczy się w roku 1820, na pewno motyw spontanicznej, wierzącej w swoją siłę i magię miłości jest nadal aktualny. Oprócz miłosnych zmagań z nieprzychylną rzeczywistością społeczną- Mickiewicz był romantycznym, uduchowionym, rozpalonym młodością, niezwykle wrażliwym mężczyzną, acz…- zwykłym nauczycielem o niskim statucie materialnym, obserwowaliśmy cudowne krajobrazy litewskich łąk, lasów, „pagórków” i „pól malowanych zbożem rozmaitem”… Towarzyszyła temu sentymentalna oprawa muzyczna i powabne, subtelne, finezyjne stroje bohaterów. Nie obyło się też bez rozlewu krwi, pojedynków, obrony honoru i sprawy patriotycznej. Jednym słowem, film mocno trzymał w napięciu, pomimo iście romantycznych, nastrojowych scen. Kolejne wielkie doświadczenie z niekonwencjonalnym przekazem literatury pięknej. Na pewno łezka w oczach się niejednemu młodemu widzowi zakręciła pod wpływem tych tkliwych wyznań, tych niedzisiejszych, subtelnych, poetyckich gestów uczucia… Czy nie zatęskniliśmy…? Cudowne i jakże rzewne spotkanie z genialnym poetą zakończyliśmy jesiennym spacerem po ulicach Grójca, aby obejrzeć pomnik kolejnej wielkiej osobistości z naszej polskiej historii- Piotra Skargi.
„(…) Gdziem z Tobą płakał, gdziem się z Tobą bawił.
Wszędzie i zawsze będę ja przy Tobie
Bom wszędy cząstkę mej duszy zostawił…”
(„Do M…”)
A.R.
